Mijn verdriet kon ik omzetten in liefde, door mijn moeder tot de laatste dag van haar leven te verzorgen. Tijdens mijn zorg voor haar kreeg ik steeds de neiging en het gevoel ook voor anderen te zorgen. Ik beloofde haar dat ik er met dezelfde liefde ook voor anderen zou zijn. Ik heb mijn opleiding en ik ben nog altijd werkzaam in verpleeghuizen, instellingen én ziekenhuizen.

“Zuster, komt u morgen weer?”
Tijdens het verzorgen van mijn cliënten sta ik soms stil bij het pad dat ik samen met mijn moeder heb afgelegd en bedank ik haar voor de moed en de kracht die van mijn werk mijn roeping heeft gemaakt. Iedere dag op de werkvloer, wordt ik herinnerd aan de reden waarom ik doe wat ik doe. “Zuster, komt u morgen weer?” of “zuster, ik ben zo blij met u”

Thuiskomen in Suriname, zelfs als je zorg nodig hebt
Voor veel cliënten is een reis naar Suriname het eerste dat zij moeten opgeven als de zorgbehoefte groter wordt. Veel van hen krijgen de zorg volledig in Nederland en overlijden hier zonder ooit nog terug te keren. Ter nagedachtenis aan Elsje, besloot ik dat ik dit voor anderen mogelijk wilde maken. Ik weet dat zij niets liever gewild had, dan Suriname te bezoeken. Al was het nog maar één keer. Door dit voor anderen mogelijk te maken, houd ik mijn herinnering aan haar levend en is het huis écht Elsje’s tanpresi.
Bedankt mama, voor alles.

Eroline.”